چومرغ آمیخت باعقلی نه سرماندو نه دستارش

چودزد آویخت در باری نه خرماند و نه پالانش

فلک‌هم‌تنگ‌چشمی‌دان‌که‌برخوان‌دفع مهمان را

زروزوشب سگی بسته است خوانسالار ایوانش

نترسی زین سگِ ابلق که درانده است پیش ازتو

بسی شیران دندان خای پی کرده است دندانش

سلیمانی مکن دعوی نخست این دیو انسی را

بکش یا بنده کن یا کار فرما یا برون رانش

چو جان کارفرمایت به باغ انس خواهد شد

حواس کار کن در حبس تن مگذار وبرهانش

که‌خوش‌نبودچوشاهنشه ز غربت وا به ملک آید

بمانده خواجگان دربند و او فارغ ز دیوانش

نه درویش است هر کو تاج سلطانی هوس دارد

که‌درویش‌آنکه‌سلطانی‌ودرویشی‌است یکسانش

وگر صف خاصتر بینی درو درویش سلطان دل

که خاک پای درویشان نماید تاج سلطانش

چودرویشی،به‌درویشان نظر به کن که قرص خور

به عریانان دهد زربفت و خود بینند عریانش

سخا بهر جزا کردن رباخواریست در همت

که یک بدهی وانگه ده جزا خواهی ز یزدانش

میالا گر توانی دست ازین آلایش گیتی

که‌دنیاسنگ استنجاست و آلوده است شیطانش

بترس از تیرباران ضعیفان در کمین شب

که هرکه ضعف نالان تر قویتر زخم پیکانش

حذرکن ز آه مظلومان که بیدار است خون باران

تو خوش خفته به بالین تو آید سیل بارانش

ز تعجیل قضای بد پناهی ساز کاندر وی

به‌خاک‌افکنده‌ای‌داری که لرزد عرش ز افغانش

چو بیژن داری اندر چَهٔ مخسب افراسیاب آسا

که رستم در کمین است و کمندی زیر خفتانش

مخورباده‌که‌آن‌خونی‌است کزشخص جوانمردان

زمین‌خورده‌است‌وبیرون داده از خاک رزستانش

درست‌این نقل من نقلی است‌کزاشکسته‌به‌باشد

بلی این آب دندانست وباشد باب دندانش

مرامادر پدر بودند طبع و نفس و من بودم

ازین مادرپدردررنج چون یوسف زاخوانش

فطامم را نخست ازتلخی عیش وسیه روزی

به مادرگفت کانداید به صبر و دوده پستانش

همیدون چون‌پدررایافت دون طبع و فرومایه

مرا در پرورش خوباز کرد از آب و از نانش