بسنبل می زند چوگان زلفی سیلی خجلت

که ناف آهوی چین می تراشد گوی میدانش

پریشان دیده این گوی میدان مجازی را

ز بام هوش سربر کن که رنگین میدهم شانش

امام شهر یعنی هادی ما در دم مردن

شهادت بر زبان راند مبارک باد ایمانش

بصدر صفه رقصان میبری ای زرق صوفی را

از این آهسته تر میران که برهم می زنی شانش

کسی کز علم منطق دم زند بی عشق می شاید

که بشماری بدون انتساب فصل حیوانش

بنازم مرشد گریان و بریان را که می خندد

بطوق گردن شیطان، زهی طوق گریبانش

مرید مرشد ما جبه گلدوز می خواهد

خر عیسی است این ، رنگین بیارایید پالانش

بمیدان محبت گوی خورشید ار بیندازی

کسوف جاودان یابد زسیلیهای چوگانش

ببال عافیت تا کی بپرواز آوری دل را

بحل کن تا ز اوج ز مهریر آریم بریانش

سماع آموز زان مجنون که در هنگامه هستی

برنگ شعله دارد جنبشی با طبع رقصانش

من آن دریای پرآشوبم از تأثیر خاصیت

که تسکین است موج انگیز و آرام است طوفانش

عنان ار عرصه صورت بگردان کاندرین وادی

ز زاغ آموزد آیین روش کبک خرامانش

بباغستان معنی رو که تأپیر هوا آرد

سراویل تذرو از بهر طاووسان بستانش

بمژگان رخنه در کشتی کن ارطوفان سبک باشد

درآن دریای بی ساحل که تسلیم است پایانش

دل از حسن عمل بستان و بشکن در کف عصیان

بعصمت هر که نازد معصیت دان نرک عصیانش

مجو کوثر می لعلی طلب کز وی چوکس نوشد

برنگ لاله از تارک بروید جام مرجانش

بنوش آن می که گر آیینه گردد کفر و ایمان را

بچشم هم امام و برهمن گردند حیرانش

بنوش آن می که گر بر صورت شیرین برافشانی

برون آرد ز قید بیستون سرمست و رقصانش

بیاران می اگر تلخ است وگر شیرین بدست آور

بترک دین و دل بیغش کن و بشمار ارزانش

سفال از بهر می جستم در دیر مغان ناگه

خضر برسنگ دلها زد سبوی آب حیوانش