به ساغر ریز ساقی آن شراب ارغوانی را

که یک ته جرعه‌اش آدم کند مازندرانی را

صبا گر عقده‌ای زآن زلف عنبربار بگشاید

دل دیوانه‌ام را صد گره از کار بگشاید

مرا در گوش جانان از زبان خود سخن باید

چو راز از دل دگرگون گوش و دیگرگون دهن باید

به هشیاری خوشم شب‌های می اما چه هشیاری

به قدر آنکه گویم ساقیا پیمانهٔ دیگر

به خون من به وصل تو هوای جان مراد دل

به یک ایما به صد لابه تو را آسان مرا مشکل

چنین کآشفته زآن شاهد زنخ و آن زلف فتانم

به چاهی بی رسن آماده زنجیر و زندانم

اگر این است یغما خلق و خوی خانقه داران

خبر خواهی دم دیگر شنید از کوی خمارم

گرفت از سیل اشکم خانه تن ساز ویرانی

مرا کشتی شکست آخر در این دریای طوفانی

چه قامت ها که چوگان شد، چه سرها گوی میدان شد

عفاک الله از آن گوی زنخ و آن زلف چوگانی