دل من در خم زلفت گره گیر

چنان شیری که افتاده به زنجیر

ترحم کن دمی بر فایز زار

مگر در مذهبت کردم چه تقصیر

دلم در حلقه زلفش گره گیر

چو دزدان گرفتار به زنجیر

بپرسید ای هواداران فایز

از آن زنجیربان، ما را چه تقصیر

مسلمانان گرفتار دلستم

ضعیف‌المال و بیمار دلستم

نبود اینقدر فایز بی‌بصیرت

کنون درمانده در کار دلستم

چرا از دلبر حورا سرشتم

چو آدم دور از باغ بهشتم

به کام دل نشد فایز از او دور

بشد روز ازل این سرنوشتم

ندانم خواب یا بیدار بودم

ز شوقش مست یا هشیار بودم

به باغ خلد فایز بود گویا

و یا سر در کنار یار بودم

فراق لاله‌رویان ساخت کارم

ربود از کف عنان اختیارم

پس از صد سال بعد از مرگ فایز

گل حسرت بروید بر مزارم

مگر یار آمده بر پشت بامم

که بوی جنت آید بر مشامم؟

فرود آ گرچه فایز نیست قابل

بیا بنشین نگه دار احترامم

تو بر من بگذری چون برق رخشان

منت چون رعد اندر پی خروشان

ز باران سرشک چشم فایز

بروید لاله چون فصل بهاران

خیال کشتن من داشت جانان

کدامین سنگدل کردش پشیمان

ندانست عید فایز آن زمانست

که گردد در منای دوست قربان

پس از ببریدن و پیوند جانان

مرا خوش آمده از دادن جان

پس از مرگ جوانی همچو فایز

تو را خوش باد صحبت با رفیقان

مه بالانشین، پایین نظر کن

به مسکینان کلامی مختصر کن

بتا فایز غریب این دیار است

محبت با غریبان بیشتر کن

مرو ای جان شیرین از بر من

توقف کن که آید دلبر من

بده فایز به تلخی جان شیرین

که جانانت بگیرد سر به دامن

اگر هنگام مردن دلبر من

نهد از مهر بر زانو سر من

بگیرد یار فایز را در آغوش

بسا آسان رود جان از تن من

به سیر باغ رفتم باختم من

نظر بر نوگلی انداختم من

الهی دیده فایز شود کور

که دلبر آمد و نشناختم من

خم ابروست یا شمشیر بهمن

مژه یا نیزه یا تیر تهمتن

بت فایز منیژه‌سان به یکبار

به چاهم درفکن مانند بیژن

ز گشت و پیچ این شلوار رنگین

خرامان رفتن و این وضع سنگین

کند مجبور فایز را در آخر

که مجنون‌وار خارج گردد از دین

دل از من چشم شهلا دلبر از تو

لب خشکیده از من کوثر از تو

بنه بر جان فایز منت از لطف

سر از من سینه از من خنجر از تو

دلا تا چند در آزارم از تو

گهی نالان، گهی بیمارم از تو

تو فایز در جهان بدنام کردی

برو ای دل که من بیزارم از تو

دو گیسو را به دوش انداختی تو

ز ملک دل دو لشکر ساختی تو

به استمداد چشم و زلف و رخسار

به یکدم کار فایز ساختی تو

نسیم، امشب عجب دفع غمی تو

یقین دارم نه از این عالمی تو

شمیم زلف یار فایزستی

و یا ز انفاس بن مریمی تو؟