فلک، از جور تو دل پر ز خون بود

غم و اندوه من از حد فزون بود

نه اکنون است ظلمش یار فایز

ز هنگام تولد تا کنون بود

صنم عشق تو همچون نار نمرود

مرا در منجنیق عشق فرسود

خلیل آسا رود فایز در آتش

تو قل یا نار کونی برد کن زود

مرا شب سیل آه از دل برآید

که یادم از دو زلف دلبر آید

نشیند چشم در ره، فایز هر شب

که شاید یارم از سویی درآید

دلا گر زار گریم بر تو شاید

که هرجا تیری آید بر تو آید

دل فایز، مگر داری تو گوهر

که هر گلرخ تو را خواهد رباید

بگو تا دلبر حورم بیاید

سفید و نازک و بورم بیاید

دمی که می‌رود تابوت فایز

بگو تا بر لب گورم بیاید

پری‌رویان سلام از من رسانید

که ای سیمین‌تنان تا می‌توانید

ز پا افتاده‌ای را دست گیرید

چو فایز بی‌دلی از در مرانید

بتا بیژن‌صفت در چه گرفتار

منیژه‌وار اگر هستی وفادار

کمند زلف بگشا چون تهمتن

تو فایز را ز چاه غم برون آر

دل و شوق و خیال و مهر هر چار

کشانندم همی تا منزل یار

تو را این چار فایز دشمنانند

از این خصمان به مردی خود نگه دار

دلا از بی‌وفایان دست بردار

برو با نیک‌خویان کن سر و کار

که فایز، از جفاهای زمانه

شده در دست مهرویان گرفتار

گذشت ایام گل ای بلبل زار

بکن چون من ز هجران ناله بسیار

گل تو سر زند هر ساله از نو

گل فایز نمی‌روید دگر بار

سحر در خواب دیدم با دل زار

که سر بنهاده‌ام در دامن یار

نبودم راضی از این خواب فایز

که تا محشر شوم ولله بیدار

سحرگه ز نوای مرغ گلزار

سرم پرشور گشت و دیده بیدار

به هر گل بلبلی فایز نواخوان

چه خوش باشد نشستن یار با یار

لب و دندان و چشم و زلف و رخسار

بر و دوش و قد و بالا و رفتار

به جنت حور اگر فایز چنین است

بر احوالت به محشر گریه کن زار

به هرجا بگذرد آن ماه رخسار

گریزد دین ز در، ایمان ز دیوار

دخیل ای یار فایز، رخ بپوشان

ز مردم روی خود پوشیده می‌دار

گهی که یادم آمد صحبت یار

لب و دندان و زلف و چشم و رخسار

دل و دین و قرار و صبر فایز

فکندند در طلسم چار در چار

عجب دارم ز سرو قامت یار

که مشک و لعل و گوهر آورد بار

دو گیسوهاش فایز مشک ناب است

لبانش لعل و دندان دُر شه‌وار

[...]

به زیر زلف مشکین عارض یار

نمایان چون قمر اندر شب تار

چنان جلوه کند بر چشم، فایز

که زاغی برگ گل دارد به منقار

سحرگه چون ز مشرق ماه خاور

برون آید جهان گردد منور

خوش آن ساعت مه فایز ز مغرب

برون آید چو حوران بسته زیور

مکش سرمه به چشم نازپرور

مکن روز مرا از شب سیه‌تر

نمی‌سوزد دلت از بهر فایز

چه خواهی گفت فردا روز محشر؟

من از عهد جوانی تا شدم پیر

نکردم در جفای دوست تقصیر

چرا فایز وفا کرد و جفا دید

کنم با کوکب بختم چه تدبیر