قبای عافیت در بر ندارم

کلاه دلخوشی بر سر ندارم

صراحی قسمتم درخواب کردن

چو بالین یافتم، بستر ندارم

ندیدم هیچ گه یاری ز کوکب

[...]

ندارد انتها باران اشکم

بترس از سیل بی پایان اشکم

کجا شد بارش ابر بهاری؟

که گردد قطره اش حیران اشکم

دلم صدره به گلشن رفته، لیکن

ز شرم بلبلان یک گل نچیده

تنم را از ضعیفی داده پرواز

چو رنگ از چهره زردم پریده

خوش آن کز یاری دوران چو مینا

ببینم خویش را پهلوی ساقی

سبکرو می کند رطل گران را

بنازم قوت بازوی ساقی

کنم گر جان فدای کودک اشک

به خونم می دهد آخر گواهی

سفیدی رو نمی آرد به مویم

ز بس می بیند از من روسیاهی

صبوحی می کنم در اول شب

کنم چون یاد فیض صبحگاهی

مکن با تیره بختی جلوه در هند

که ننماید سیاهی در سیاهی