مهار ای ساربان او را نشاید

که جان او چو جان ما بصیر است

من از موج خرامش می شناسم

چو من اندر طلسم دل اسیر است

نگهبان حرم معمار دیر است

یقینش مرده و چشمش به غیر است

ز انداز نگاه او توان دید

که نومید از همه اسباب خیر است

خلافت فقر با تاج و سریر است

زهی دولت که پایان ناپذیر است

جوان بختا ! مده از دست، این فقر

که بی او پادشاهی زود میر است

به ملک خویش عثمانی امیر است

دلشگاه و چشم او بصیر است

نپنداری که رست از بند افرنگ

هنوز اندر طلسم او اسیر است

اگر دانا دل و صافی ضمیر است

فقیری با تهی دستی امیر است

به دوش منعم بی دین و دانش

قبائی نیست پالان حریر است

سرش بی مو و لیکن د لپذیر است

خدا مرگم دهد این وصف کیر است

نگویند این‌ مرض‌ صعب‌ و خطیر است

دربغاکاین‌مریض‌از عمر سیر است