ز حل باشد کمینه هندوی او

همین گردد که ره یابد سوی او

بس که چین دارد خم ابروی او

زلف دلگیر است در پهلوی او

باد را ره نیست پیش او، مگر

گل به ما گاهی رساند بوی او

آسمان جز از ره افتادگی

[...]

کشیده قوس گردون بازوی او

نگشته خم کمان ابروی او