بنفشستان دو زلف خویش بشکست

چو لالستان وقایهء سرخ بربست

چو رامین راه گرگان را کمربست

تو گفتی گرگ میشش را جنگ خست

گرازی زان یکی گوشه بردن جست

ز تندی همچو پیلی شرزه و مست

در آتشگه مجاور گشت و بنشست

دل پاکیزه با یزدان بپیوست

شبی از دادگر پوزش همی جست

همه شب رخ به خون دل همی شست