دوئی را نیست در نزدیک تو راه

حقیقت ذات پاکت قل هو الله

گهی پیدا شوی از عشق چون ماه

گهی پنهان شوی در هفت خرگاه

تو امّید منی درگاه و بیگاه

کنون از کردَها استغفرالله

دل عطّار پر خون شد درین راه

که تا شد از وصال دوست آگاه

مرا زین سگ امانی ده درین راه

ز دید خویشتن گردانش آگاه

تمام انبیا را دیده در راه

مر او را کرده از اسرار آگاه

سؤالی کرد از جبریل آن شاه

چرا ماندی قدم نه اندرین راه

در امشب آنچه مقصودست ازو خواه

که خواهی دید بی‌شک امشب الله

چو او چشم و چراغ آمد ز درگاه

تو بی چشم و چراغش چون روی راه

که گر نبود چراغ و چشم در راه

ندانی چاه از ره راه از چاه

ز بهر حرمت دستش از آنگاه

به مکروهی نبود آن دست را راه

مگر شوئی که آن زن داشت ناگاه

برای حج روانه گشت در راه

ببردندش به صحرا بر سر راه

روان کردند سنگ از چارسوگاه

که گر جان دادمی بر دارناگاه

نبودی هرگزم چون عشق این ماه

بزرگانش چنین گفتند کای شاه

ز ما هر کس که خواهی دختری خواه

خریده زن بجانم باز وانگاه

منش بفروختم شد قصّه کوتاه

چو گردانید شوی خویش را شاه

به اعرابی وزارت داد آنگاه

چو لختی رفت آن غم دیده در راه

پدید آمد دهی از دور ناگاه

که آن زن را فرو گیرند ناگاه

برآرند آرزوی خود باکراه

بسی خلق آمدند از شهر در راه

غلامی را همی دیدند چون ماه