پیاله ای به لبم چرخ آشنا نکند

که بخت شور نمک در شراب ما نکند

دلی که آب شد از عشق برقرار بود

که گل گلاب چو گردید پایدار بود

دل از رفیق گرانجان ز عمر سیر شود

سفر به پای شتر هر که کرد پیر شود

به دست من کمر نازک تو چون آید؟

مگر مرا ز کف دست مو برون آید

اگر ز دست تهی، کام برنمی آید

چگونه بهله برون زان کمر نمی آید؟

کریم سایل خود را غنی کند یکبار

دو بار لب نگشاید صدف به ابر بهار

یکی هزار شود داغ در دل افگار

زمین سوخته، جان می دهد به تخم شرار

ندیده ایم به جز ماه روزه ماه دگر

که از تمام بود ناقصش مبارک تر!

مخور فریب محبت ز ناله همه کس

مشو چو شیشه می هم پیاله همه کس

به عزم صید چنان گرم خاست شهبازش

که خنده در دهن کبک سوخت پروازش

اگر عزیز توان شد به آبروی کسان

نماز نیز قبول است با وضوی کسان

توان به خامشی از عمر کام دل بردن

دراز می شود این رشته از گره خوردن

به طوق غبغب سیمین او نظر واکن

هلال ماه در آغوش را تماشا کن

عرق به چهره اش از تاب می نشسته ببین

به روی آینه عقد گهر گسسته ببین

عرق فشان رخ خود از شراب ساخته ای

ستاره روی کش آفتاب ساخته ای

کیم، به وادی فقر و سلوک نزدیکی

چو تیغ کرده قناعت به آب باریکی

برات رزق ترا از زراعت ایزد پاک

به خط سبز نوشته است بر صحیفه خاک

چنان که جمله عبادات از وضوست تمام

وجود آدم خاکی به آبروست تمام

نجست ناوک آهی درست از شستم

به غبغب هدفی آشنا نشد دستم

مرا که هست میسر سبو به دوش کشم

چرا کباده خمیازه تا به گوش کشم؟