زمانه تا برخت چشم بد همی نرسد

همی نویسد گردش ز غالیه افسون

اگر کمر بندی زی میانت راهنمای

وگر سخن گوئی زی دهانت راهنمون

کس از میانت نگفتی خبر که مدحش چیست

کس از دهانت نداری نشان که وصفش چون

از آن فزاید هر روز بر تو مهر مرا

که نیکوئیت فزونست و مردمی افزون

بباغ پر گل ماند رخ تو مالامال

زمانه بسته بشمشاد گرد او پر هون

لب تو خسته مژگانت را دهد مرهم

دل من از پی این شد بمهر تو مرهون

چو موم شد دل سنگ من از هوای رخت

چو شد ز بهر ملک نرم روزگار حرون

جهان ستان چو ملوکان باستان جستان

که هست خانه فرهنگ را بفضل ستون

بشهریاری شکاری بسان اسکندر

بروزگار شناسی بسان افریدون

نه هیچ مرد بود بی نوا بدرگه او

نه هیچ خلق بود تشنه بر لب جیحون

کفش چو بحری موج گهر بخارش جود

سنانش ابری با رانش سیل و سیلش خون

بتیغ تیز دمار صناعت داود

بکف راد هلاک فکنده قارون

هزار یک بنیاید برون دریا آب

که در و دینار آید ز دست او بیرون

جفا بگوید و پیش آورد همی تأخیر

سخا بگوید و پیدا کند بکن فیکون

گه مجالسه خلقش چو عنبر سار است

گه مذاکره لفظش چو لؤلؤ مکنون

ایا بدانش چون مهتر ارسطالیس

بدین و دولت چون اوستاد افلاطون

همه ببدره دهی جعفری و منصوری

همه برزمه دهی ششتری و سقلاطون

بروز رامش و رادی زبون دست و دلی

بروز کوشش و فرمان ترا زمانه زبون

ترا عدو نبود مرد طالع مسعود

ترا ولی نبود مرد اختر وارون

اگرچه عالم مامور بود مامون را

تراست بر در مامور مهتر از مامون