ز تاب عنبر با تاب بر سهیل یمن

هزار حلقه شکست آن نگار عهدشکن

چه حلقه ای ؟ که معلق نهاد دام بلا

چه عنبری ؟ که معنبر نمود اصل فتن

گهی ز نافۀ مشکست ماه را زنجیر

[...]

جهان جوان شد و ما همچنو جوانانیم

می جوان بجوان ده درین بهار جوان

بشادکامی امروز داد خویش بده

کجا کسی که ز فردا پذیرد از تو ضمان ؟

نه کار کژ جهان را تو راست خواهی کرد

چگونه راست کنی؟ چون کژست کار جهان

ز رفتن سرطان جز کژی نبیند کس

حکیم طالع عالم بدین نهد سرطان

مرا شراب گران ده ، که عاقبت مستیست

اگر شراب سبک نوشم ، ار شراب گران

مرا بوقت گل از باده صبر فرمایی

کرا توان بودایدر چنین؟ چنین نتوان

کدام روز بشادی گذاره خواهد کرد

کسی که ببهاری چنین بود پژمان ؟

ز شاخ پوده همی سر برون کند مینا

ز سنگ خاره همی سر برون کند مرجان

پر از سنان کبودست حوض نیلوفر

پر از برادۀ لعلست روی لاله ستان

همی بخندد نونو بسبزه بر لاله

همی بگرید خوش خوش بلاله بر باران

ز بسکه گور کنون برگ بید و لاله خورد

زمردین و عقیقین کند لب و دندان

گل از نسیم صبا کرد پر ز گل دامن

گل از سرشک هوا کرد پر گلاب دهان

اگر زمرد و یاقوت تاج شاهان بود

کنون ز خاره در آویختست و خار ه ستان

زبسکه رنگ بکهسار برگ لاله چرد

چو برگ لاله کند رنگ شیر در پستان

ستاکهای گل اکنون درخت و قواقند

ز زندواف برو صد هزار گونه زبان

سپاه میغ زمان تا زمان بتازد تند

کند حکایت هر ساعتی ز صد توفان

گمان بری که مرا ور از جود بهره دهد

کف امیر اجل ، شهریار در افشان

همام دولت سلطان جمال دین خدای

که یاورند ورا هم خدای و هم سلطان

ابوالمظفر میرانشه ، آنکه درگه او

همی گواژه زند بر بلندی کیوان