بلند ملک ز تیغ وی و معادی پست

خراب گنج ز دست وی و جهان معمور

نه هیچ غیبی با رای او بود مدغم

نه هیچ گنجی با جود او بود مستور

تن مخالف او باد جفت بند و گزند

دل موافق او بادجفت سور و سرور

بروز رزم کند شادی معادی غم

بروز بزم کند ماتم موالی سور

چو روز گردد با یادمهر او شب داج

چو خار باشد با یاد کین او گل حور

ز عدل او همه آفاق با نشاط عدیل

ز جود او همه گیتی ز فقر و بخل نفور

بدان خوشی که بسائل سپارد او دینار

کسی درم نسپارد بمشرف و گنجور

برون ز خدمت او فخر هرچه خوانی عار

برون ز مدحت او هرچه راست گوئی زور

بزور پیل و دل شیر اگرش وصف کنم

در این نباشد بهتان در آن نباشد زور

سؤال سائل باشد بگوش او چونانک

بگوش عاشق سرمست ناله طنبور

نه آن عجب که ز دزد ایمنند با عدلش

از این عجب که روند ایمن از اسود و نسور

کند همیشه سفر تیر او میان عیون

کند همیشه گذر خشت او میان صدور

ایا ز تو مدد دوستان همیشه پدید

ایا ز تو نفر دشمنان همیشه نفور

مخالفان ز خلاف تو زیر بند رقاب

موافقان ز رضایت بری ز رنج و ثبور

ز خون حلق معادی معصفری گردد

اگر بپرد در حربگاه تو عصفور

اگر سنان تو بیند بخواب در قیصر

وگر حسام تو بیند بخواب در فغفور

یکی بنالد بر روم زار و مردم روم

یکی بنالد بر خلق تور و تربت تور

ولی همیشه بلند از تو و مخالف پست

درم ز تو بشکایت مدام و خلق شکور

جهان بدنش مأمور بود مأمون را

گرت بدیدی مأمون ترا شدی مأمور

کسی که مهر تو جست از خدای عرش بیافت

در این سرای مراد و در آن سرای قصور