ز سوز زهر گر افتد به طشت من ببرم

ز بی‌کسی صد و هفتاد پاره جگرم

فدایی سر و جان تو باد جان و سرم

عمو به کرببلا کن حمایت پدرم

به خویش گفتمی از بعد مادر و پدرم

خدای کم نکند سایه حسین ز سرم

جهان نکرده وفایی به مادر و پدرم

مگر ز جدا گرام تو من عزیزترم؟

خرابه رشک گلستان ز گریهٔ سحرم

شباب لاله و گل از طراوت جگرم

فرانسوا : چه می کنی‌، به چه کاری‌، امانوئل‌، پسرم‌؟

امانوئل : بودورکه وارده عزیزم فرانسوا، پدرم‌!

گمان مبر که من از انگلیس گول خورم

که عهدنامهٔ او را به عاقبت بدرم

چرا چو ابر نبارد سرشگ از بصرم

که همچو برق گذر کرد عمر از نظرم

ز بسکه موج سرشگم فرو گرفته کنار

بدان رسیده که این آب بگذرد ز سرم

بهار عمر گذشت و رسید فصل خزان

[...]