اگر دو هفته بود چهره گلستان سرخ

مدام از می لعلی است روی جانان سرخ

جهانیان همه گردن کشیده اند از دور

شود به خون که تا دست و تیغ جانان سرخ

نشان صافی شست است این که چشمش را

[...]

مکن ز باده لعلی لب چو مرجان سرخ

ز پشت دست ندامت مساز دندان سرخ

ز غوطه ای که به خون زد خدنگ، دانستم

که عاقبت رگ گردن کند گریبان سرخ

مجوی روزی بی خون دل ز خوان سپهر

[...]

پرید رنگ من، از می چو گشت جانان سرخ

حذر کنند چو پوشید جامه سلطان سرخ

مکن برنگ زنان روز و شب لب از پان سرخ

که مرد لب نکند جز بزخم دندان سرخ

فریب رنگ حنا چون زنان مخور، که چو شمع

[...]