نشسته بر لب آن گور، پیرمردی زار

فشاند اشک همی، روی خاک‌های مزار

ولی عیان بُوَد از آن دو دیدهٔ خونبار

که با زمانه گرفت است کشتی بسیار

ز ایدآل خود او چیزها نمود اظهار

از آن میان بشد این جمله‌ها بسی تکرار:

در این محیط چو من بی‌نوا بُوَد بسیار!

که دیده‌اند، چو من ظلم و زور و رنج و فشار