×
جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۸۳۴
بیا که دیده ی من دید دوش خوابی خوش
برآمده به شب تیره آفتابی خوش
به روی او نظرم خیره شد چنان دیدم
که بست بر رخ چون ماه خود نقابی خوش
سؤال کردم و گفتم نقاب بر مه چیست؟
[...]
۱۰ بیت