درخت بخل ترا کس ز بیخ برنکند

مگر که صرصر حمق تو بشکند آن را

ز دولت تو مرا دست داده بود دمی

به بندگیت که تاریخ روزگار من است

مرا به طلعت تو اشتیاق چندانی است

که زائران حرم را به کعبه چندان نیست

همی‌رسان به جماعت چو شاخ نخل کرم

وگرنه باش چو بید لطیف راحت روح

ملامتی نتوان کرد روستایی را

که پیش شهد و شکر نام کشک و دوغ برد

ز ذوق یار ملامت‌گران چو بی‌خبرند

به روی دوست چو خرگوش خفته می‌نگرند

به جای خویش بود گر درخت طوبی را

ز سلسبیل وز آب حیات آب دهند

درین دیار بدان زنده‌ام که گه‌گاهی

نسیم باد صبا زان دیار می‌آید

مرا به فکر چه حاجت که شعر من آبی‌ست

که طبع را ز لبت در دهان همی‌آید

بهانه می‌طلبد دوست گفتگویی را

وز این متاع شود گرم عشق را بازار

همیشه باد به کام تو گردش گردون

قدر ببسته بدین کار تا ابد میثاق

ملول شد دل ما در شب دراز فراق

مگر طلوع کند آفتاب روز وصال

چه گویم و چه نویسم که زین سفر چه کشیدم

ز روزگار پیاپی بدیدم آنچه بدیدم

ز چشم دوری و دل روز و شب ملازم توست

امید هست که محروم هم نماند چشم

هنوز صبح نخستین روز دولت توست

در انتظار طلوع جمال خورشیدی

برون ز عالم حس است جان خرده بینان را

به غمزه سوی یکدیگر اشارت‌های پنهانی