تو بدگمان و مرا با تو نیست راه سخن

چرا رقیب نسازد سخن میانهٔ ما

ز خلف وعده نه‌ای منفعل، چو می‌دانی

کسی ز وعده خلافی در انتظار نبود

اگرچه غیر به بزم تو سرفراز بود

بدین خوشم که وصال آرزوگداز بود

به روی یار نیفتد مرا نظر هرگز

که تازه آرزویی در دلم گذر نکند

دلم چگونه تسلّی شود به آمدنی

که با خود از پی رفتن، بهانه‌ها دارد

چه احتیاج سوال است خلق عهد ترا

که هر گدا شده قارون ز کثرت زر و مال

ولی تو با طلب سایلان خوشی چندان

که بر سبیل خوشامد کنند از تو سوال

ز تربتی که درو کشتهٔ محبت توست

عجب نباشد اگر بوی جان رسد به مشام

چنان گداختم از آتش غمت که اجل

مرا نیافت شب هجر، تا ننالیدم

چنان ز هجر تو عمرم به ناخوشی گذرد

که دشمنان همه خواهند زندگانی من!

ز بس که ساده‌دلم، چون تو گرم پیش آیی

گمان برم که مگر مهربان من شده‌ای

ز اضطراب دلم رشک می‌شود ظاهر

چو پیش غیر، مرا در خیال می‌گذری

مرا به نیم نگه می‌توان تسلّی کرد

هزار حیف که این شیوه را نمی‌دانی