گهی سماع زنی گاه بر بط و گه چنگ

گهی چغانه و تنبور و شوشک و عنقا

میان خواجه و توو میان خواجه و من

تفاوتست چنان چون میان زرو گمست

بهانه جوید بر حال خویش و همت خویش

کزان مزاج ذخیره ست و زین مزاج سپار

مرا گریستن اندر غم تو آیین گشت

چنانکه هیچ نیاسایم از غریو و غرنگ

زسر ببرد شاخ و ز تن بدرد پوست

بصید گاه ز بهر زه کمان تو رنگ

پیاده سپه آرای او دویست هزار

چو پیل مست و پلنگ نژند و ببردمان