سحرگه که بیدار گردیده بودم

صبوحی دو سه باده نوشیده بودم

شدم بامدادان بدانسان که دل را

کنم خوش که محمود ژولیده بودم

بتم ناگه آمد به پیش و ز دستم

[...]

به باغی که چون صبح خندیده بودم

ز هر برگ گل دامنی چیده بودم

به زاهد نگفتم ز درد محبت

که نشنیده بود آنچه من دیده بودم

چرا خط پرگار وحدت نباشم

[...]

شبی کز خیال تو گل چیده بودم

هم‌آغوش صد جلوه خوابیده بودم

چرا آب‌ِ گوهر نباشد غبارم

به راه تو یک اشکِ غلتیده بودم

نهان از تو می‌باختم با تو عشقی

[...]