تو بشناس کز مرز ایران زمین

یکی مرد بد نام او آبتین

دلش گشت پردرد و سر پر ز کین

به ابرو ز خشم اندر آورد چین

جز اینست آیین پیوند و کین

جهان را به چشم جوانی مبین

مهان شاه را خواندند آفرین

که ای نامور شهریار زمین

بر آن باد پایان با آفرین

به آب اندرون غرقه کردند زین

گران گرز برداشت از پیش زین

تو گفتی همی بر نوردد زمین

منم پور آن نیک‌بخت آبتین

که بگرفت ضحاک ز ایران زمین

کجا گفته بودش یکی پیشبین

که پردختگی گردد از تو زمین

بفرمود تا برنهادند زین

بران باد پایان باریک بین

چو این کار آن جوید آن کار این

پرآشوب گردد سراسر زمین

چو آن خواسته دید شاه زمین

بپذرفت و بر مام کرد آفرین

ز یزدان همی‌خواستند آفرین

بران تاج و تخت و کلاه و نگین

کسی کو بود شهریار زمین

نه بازی‌ست با او سگالید کین

سخن‌گوی و روشن دل و پاک‌دین

به کاری که پیش آیدش پیش‌بین

یکی روم و خاور دگر ترک و چین

سیم دشت گردان و ایران‌زمین

دگر تور را داد توران زمین

ورا کرد سالار ترکان و چین

بدان ای شهنشاه ترکان و چین

گسسته دل روشن از به گزین

سپارد ترا مرز ترکان و چین

که از تو سپهدار ایران زمین

برفت این برادر ز روم آن ز چین

به زهر اندر آمیخته انگبین

ایا دادگر شهریار زمین

برین داد هرگز مباد آفرین