چه مایه زن و کودک نارسید

که زیر پی پیل شد ناپدید

وز آن جایگه خیره شد ناپدید

تو گفتی چو مرغان همی بر پرید

از آن نامداران دو صد برگزید

بر آن راه بی‌راه شد ناپدید

ز هر گونه گفتند و خسرو شنید

نیامد همی روشنایی پدید

ز خون ریختن دل بباید کشید

سر بیگناهان نباید برید

همه روی کشور سپه گسترید

شدست او کنون از جهان ناپدید

چو افراسیاب آن سپه را بدید

بیامد برابر صفی برکشید

سپارم ترا من شوم ناپدید

جز از تیغ جان را ندارم کلید

به جایی غو پاسبانان ندید

تو گفتی جهان سر به سر آرمید

کز ایرانیان کس مر او را ندید

نه دام و دد آوای ایشان شنید

چو نزدیک آن ژرف دریا رسید

مر آن را میان و کرانه ندید

همی گفت با شاه گیو آنچه دید

سخن کز لب شاه ایران شنید

ز هر گونه‌ای گفت و پاسخ شنید

چنین تا شب تیره اندر چمید

چو گرسیوز بدکنش را بدید

بر او کرد نفرین که نفرین سزید

ز لشکر فرستادگان برگزید

که گویند و دانند گفت و شنید

دگر نامور چون به مکران رسید

دل شاه مکران دگرگونه دید

بر این گونه چون شاه پاسخ شنید

از آن جایگه لشکر اندر کشید

بیامد چو نزدیک مکران رسید

ز لشکر جهاندیده‌ای برگزید

دو لشکر بر آن گونه صف برکشید

که از گرد شد آسمان ناپدید

هوا پر ز ابر و زمین پر ز خوید

جهانی پر از لاله و شنبلید