همی بد گهر نعره بر می کشید

که دشمن بشد کشته، شادی کنید

ضریر خزاعی چو زینسان بدید

شکیب از دلش رفت و بر وی دوید

تفو باد بر این دو موی پلید

که بر روی بی آبرویت دمید

چو دشنام بسیار شمر پلید

بدانگونه زان مرد برنا شنید

چو آن قوم را ام کلثوم دید

نوای دف و نای ایشان شنید

ایا امت زشت کار پلید

به پیغمبر خویش کافر شدید

سر پاک شه را برآن نیزه دید

که از وی همی نور بر می دمید

در افتاد با داور ما یزید

نمودیم اندر عراقش شهید

بدو پاسخ آورده بوده عنید

که این پاک سر را ز بهر یزید

ز بخشایش حق مشو ناامید

دهد تا امیدی به آتش نوید

بشد درهوا روشنی ها پدید

تو گفتی مگر برق ها می جهید

به دامانم ای پور، شمر پلید

سر از پیکر چاک چاکت برید

ابا این گنه کامد از من پدید

نباشم ز رحمت چسان ناامید

ازو زاد مرجانه و زان پلید

چنین پور ناپاک آمد پدید

که کردند او را به امر یزید

ابا یاورانش به کوفه شهید

خطا گفتم ای شه نبی بود و دید

جفاها کزین قوم بر تو رسید

به ناگه یکی غرفه آمد پدید

دران پنج زن جمله زشت و پلید

بر آشفت از مدح او آن پلید

جبین ازسر خشم درهم کشید

که گویند دستت مریزد یزید

که خون های ما باز جستی شدید

به پا خاست ثمره بگفت ای پلید

کسی اینچنین تیره رایی ندید