یکی اسب تازی نژاد سپید

که زین و لگامش ز زر بر کشید

چو از دور آن فر شاهی بدید

بیامد در قصرو سویش دوید

ترا گیتی ای شاه، خوش آفرید

ولی این شهی، زشت بهرت گزید

ایا بنده گیران خود زر خرید

قلم برکشیدم، علم درکشید

ولی چون شما، پست و دون و پلید!

جهان‌آفرین، مر مرا نافرید

پس آنگاه، آن روز تا شب دوید

که تا بر دهی، نیمه شب در رسید

چو محبوب خود را سیه روز دید

ز گلشن، بیکبارگی پا کشید

بدین گونه چون داد پند و نوید

شد از صفحهٔ بوستان ناپدید