دگر آن دوشهزاده ی خوش سرشت

دو شاه جوانان اهل بهشت

جهان را کنم همچو باغ بهشت

زکردار مختار فرخ سرشت

بدید ازخدا کیفر کار زشت

به داس عقوبت درود آنچه کشت

غو نای پیچید درشهر و دشت

سر فتنه ی، خفته، بیدار گشت

به ناگه بر او تاخت تیغش به مشت

بد اختر چو دیدش بدو کرد پشت

به دیر اندرون چون که آسوده گشت

زمن خواست کایم دراین پهندشت

سرنامه را حمد یزدان نوشت

خدای دوکیهان و خرم بهشت

به جز مصعب ازکین به زخم درشت

فرستاده را در جهان کس نکشت

اگر کشته گشتید خرم بهشت

شما را بود از خدا، سرنوشت

به یاد آورید آن ستم ها زشت

که کردند با شاه اهل بهشت

به مردان اسلام کردند پشت

سپاه سپهدار خنجر به مشت

بخواند و دژم گشت و از دست هشت

سپس پاسخ او را بدینسان نوشت

ز بیچاره گی نامه ای بد سرشت

سوی شام نزدیک مروان نوشت

دریغا نبودم در آن پهندشت

که از خون یاران تو لعل گشت

چو نزدیک شهر آمد از پهندشت

زنیرنگ از جامه بیگانه گشت

به یک زخم او را نبایست کشت

چو آنکس که کشته است مردی به مشت

درآن تیره شب اندران پهندشت

سواران پراکنده شد هفت و هشت

چو بشنید از او سخن های زشت

دلاور از سر، بردباری بهشت

ز بس کشته افکند بر روی دشت

بدان تیز چنگی اجل خسته گشت

وگر پاسخی گفت سخت و درشت

نباید به پیکار او کرد پشت