وگر بگذرد، نیز پایانش هست

جهان شست‌ خواهد ز خونابه‌ دست

که‌ از شست کیوان‌ یکی تیر جست

جگرگاه مرغ سخنگوی خست

بپیمود از آن تلخ می جام‌، شست

چو شد مست‌ داد‌ش ‌عمودی به‌ دست

به‌ مردم‌ درآویخت ‌چون‌ پیل مست

یکی تیغ زهر آبداده به‌ دست

سبک روح پیکی از آن گور پست

شتابد سوی کبریایی نشست

جوانی که شوی عزیز وبست

به زندان درون اشگ ریز وی است

شد آن ناجوانمرد شهوت‌پرست

بدان‌ده که دوشینه‌بودش نشست

سواران به یغما گشودند دست

ز یغمای آنان جوانمرد رست

دوان تاخت ازکوه زی بوم رُست

که مامایی آرد پی جفت چست

جوان راگرفتند و بستند دست

به‌خواری به کنجی فکندند پست

جوان را کشیدند بسته دو دست

غریوان و غران به کردار مست

به‌ عقل غریزیش کم‌خورده دست

نه کردست‌مستی‌،‌نه‌دیدست‌مست

به چشم ار ببینند چیزی درست

نیارند دانستنش از نخست

نگه کن که چون پود را نیک بست

به آب دهان و به پا و به دست

به‌هرگوشه‌تاری که گردیده‌سست

بیاراید و سازدش چون نخست

چو خودخواه‌ از آن‌ حالت‌ زار رست

میان را به کین نکوکار بست

وگر خوانده درسی به‌ صورت درست

بدان دانش او دشمن جان تست

به امّید فردا دلم خرم است

وز اندیشهٔ روز دل بیغمست

خروشان ز بالا شود سوی پست

پس پشت اوابر چون پیل مست

زخاک‌چغاخورچغک‌‌وارجست

پیاده سوی اصفهان رخت بست