کند زارو گریان زند روی سر

که پور شهنشاه والاگهر

بفرمود بنشین بکرسی زر

ببینم شما را چه آمد بسر

بگفتا مگر دخت نیکو سیر

همی برده بودند دزدان دگر

بزودی به بستند بار سفر

سوی پارس گشتیم ما رهسپر

بگفتا برانید اینها ز در

که این زن بسی پست و بس خیره سر

چو این دید مادر بگفتا دگر

چگو در این شهر آرام بسر

چومادر چنان دید سر را بدر

بزد خود دگر دید آن مغز سر

بگفتم عزیزم تو ای بی خبر

که کورش ندارد بعالم پسر

شمارا گوماتا برانده ز در

گرفتست اسباب و ساز سفر

چو بشنید مبهوت شد زین خبر

بگفتا که ما را چه بوده بسر

نخواهی مرا من ترا چون پدر

ویا بنده باشم ببسته کمر

بسی خوب بودیم با یکدگر

چه در خانه و در شکار و صفر

بگفتا که شاها منم بی خبر

که من بوده ام خودیکی رهگذر

یکی را بفرمود ای بد سییر

بگو آنچه دیدستی ای خیره سر

ز مردان جنگی یکی صد نفر

مسلح همه تنگ بسته کمر

بگشتند در خانه ها سربسر

بیک خانه دیدند قفلی بدر

که دزدان همه دست بسته اسیر

کشیدیمشان ما ز گاه و سربر

سلاح دلیران و گرز و سپر

هم از تیرو از ترکش و خشت زر

بیائیم ما تا دو روز دگر

چو مه مهر حالش شود خوبتر

فرو برد آنگه به تعظیم سر

بگفتا که ای خسرو تاجور