فریدون به خورشید بر برد سر

کمر تنگ بستش به کین پدر

ببستند یارانش یکسر کمر

همیدون به دریا نهادند سر

ز بی‌راه مر کاخ را بام و در

گرفت و به کین اندر آورد سر

سپاهی نباید که با پیشه‌ور

به یک روی جویند هر دو هنر

منم کدخدای جهان سر به سر

نشاید نشستن به یک جای بر

جهان چون برو بر نماند ای پسر

تو نیز آز مپرست و انده مخور

پس آگاهی آمد ز فرخ پسر

به مادر که فرزند شد تاجور

به بخت جهاندار هر سه پسر

سه خسرو نژاد از در تاج زر

کجا نام او جندل پرهنر

به هر کار دلسوز بر شاه بر

سه خواهر ز یک مادر و یک پدر

پری چهره و پاک و خسرو گهر

کنون این گرامی دو گونه گهر

بباید برآمیخت با یکدگر

گرانمایه و پاک هرسه پسر

همه دل‌نهاده به گفت پدر

چو فرزند را باشد آئین و فر

گرامی به دل بر چه ماده چه نر

نبودش پسندیده بخش پدر

که داد او به کهتر پسر تخت زر

که ما را به گاه جوانی پدر

بدین گونه بفریفت ای دادگر

ندیدی هنر با یکی بیشتر

کجا دیگری زو فرو برد سر

نگه کرد پس ایرج نامور

برآن مهربان پاک فرخ پدر

به فرجام هم شد ز گیتی بدر

نماندش همان تاج و تخت و کمر

به خون برادر چه بندی کمر؟

چه سوزی دل پیر گشته پدر؟

که از تخم ایرج یکی نامور

بیاید برین کین ببندد کمر