مرا گر پذیری تو با پیر سر

ز بهر پرستش ببندم کمر

همی خاک مشکین شد از مشک و زر

همی اسپ تازی برآورد پر

به خوردن نشستند یک با دگر

سیاوش پسر گشت و پیران پدر

گرفتند مر یکدگر را به بر

بسی بوس دادند بر چشم و سر

که بشکیبد از روی چونین پسر

چنین برز بالا و چندین هنر

همی از تو جویند شاهان هنر

که یابد به هرکار بر تو گذر

به آواز گفتند یک با دگر

که ما را بد آمد ز ایران به سر

بدو گفت پیران کزین بوم و بر

چنانی که باشد کسی برگذر

ولیکن ترا آن سزاوارتر

که از دامن شاه جویی گهر

که ای دایهٔ بچهٔ شیرنر

چه رنجی که جان هم نیاری به بر

کزین دو نژاده یکی نامور

برآرد به خورشید تابنده سر

چو خورشید از چرخ گردنده سر

برآورد برسان زرین سپر

به زودی مرا با سواری دگر

بگفت اینک شو شاه را مژده بر

دو مهتر نشستند بر تخت زر

بدان تا کرا برفروزد هنر

هنر بر گهر نیز کرده گذر

سزد گر نمایی به ترکان هنر

بران چار چوبین و ز آهن سپر

گذر کرد پیکان آن نامور

بگیریم هردو دوال کمر

به کردار جنگی دو پرخاشخر

به رهشان سخن رفت یک با دگر

ازان پرهنر شاه و آن بوم و بر

چهارم چو گرسیوز آمد بدر

کله بر سر و تنگ بسته کمر

تو تا آمدستی بدین بوم و بر

کسی را نیامد بد از تو به سر