ز کوه اندر آمد چو ابر بهار

گرفته تن زال را بر کنار

بگفتند با شاه دیهیم دار

که شادان بزی تا بود روزگار

که او پهلوانی بود نامدار

سرافراز و هشیار و گرد و سوار

همه گنج گیتی به چشم تو خوار

مبادا ز تو نام تو یادگار

یکی تاج با گوهر شاهوار

یکی طوق زرین زبرجد نگار

بیاراسته همچو باغ بهار

سراپای پر بوی و رنگ و نگار

چو دست و عنانش بر ایوان نگار

نبینی نه بر زین چون او یک سوار

برفتند هر پنج تا رودبار

ز هر بوی و رنگی چو خرم بهار

همی گل چدند از لب رودبار

رخان چون گلستان و گل در کنار

پیاده همی رفت جویان شکار

خشیشار دید اندر آن رودبار

ندیدیم زیبنده تر زین سوار

به تیر و کمان بر چنین کامگار

بگِردِ جهان گر بگردد سوار

ازین سان نبیند یکی نامدار

پرستندگان هر یکی آشکار

همی کرد وصف رخ آن نگار

نگهبان در گفت کامروز کار

نباید گرفتن بدان هم شمار

یکی خانه بودش چو خرم بهار

ز چهر بزرگان برو بر نگار

چو از دور دستان سام سوار

پدید آمد آن دختر نامدار

ابا یاره و طوق و با گوشوار

ز دینار و گوهر چو باغ بهار

منوچهر هم رای سام سوار

نپردازد از ره بدین مایه کار

همی گشت گرد یکی کوهسار

چماننده یوز و رمنده شکار

ز دستان و ایران و از شهریار

همی کرد باید سخن خواستار