چه از دور شد باره ی آن دیار

به چشم دل افسرده گان آشکار

به هر کوی و بازار اشتر سوار

گشاده سر و مو پریشان و زار

یکی مادرا سر ز تربت برآر

ستمدیده گان را بشو غمگسار

چه کردی اگر دیدی ای شهریار

حریم برادرت را خوار و زار

یکی گفتش ای مرد پرهیزکار

از اینگونه پنداشت آزرم دار

چه غم با چنان بخشش بی شمار

من از تیره گی دارم کردگار

بدین نامه من یکجهان تیره کار

چون خود سوی مینو کشانم زنار

چو این نامه من یکجهان تیره کار

چون خود سوی مینو کشانم زنار

جهان پادشاها تو کامم بر آر

مسازم بر مردمان شرمسار

صفات خدایی از او آشکار

رخش مظهر جلوه ی کردگار

مرآن هر دو را نیز پروردگار

شناسد چنان چون بود سر کار

که تیغش بر آرد ز دشمن دمار

نمانم از این بیشتر سوگوار

ستانند ه ی خون پروردگار

نشانی، به کف تیغش از ذوالفقار

ثقیفی گهر، باب آن نامدار

به گیتی درون، زن نکرد اختیار

ز فرخ گهر دوده ی نامدار

کزان شاخ، آمالش آید به بار

چو بگذشت چندی بدو روزگار

جهان را دگرگونه گردید کار

که عمش به فرمان آن شهریار

به نامه درون کرده بود آن نگار

که پیوسته پیمان ز مردان کار

بگیر از پی کوشش وکارزار

بزرگان که بودند در آن دیار

به دین پیرو شیر پروردگار

که پور قطیع است فرمانگذار

به جای تو در آن خجسته دیار