به هر نکته طبعم، گمارم به کار

بُوَد وصفش ار یک، نماید هزار

کند هرچه کوشش، فزاید به کار

نیادم سراید یکی از هزار

چو بردارد این پرده را پرده‌دار

سخنهای پنهان شود آشکار

چو هر دم بیفزایدت خواستار

چو آیند سوی تو از هر کنار

حدیث نهان چکش گوش دار

نگین سازدت چرخ یا گوشوار

بجز ریزش سیل از کوهسار

بجز گریهٔ کودک شیرخوار

ندیدیم آسایش از روزگار

گهی بانگ مرغست و گه رنج کار

چو گل دید آن ابر را رهسپار

برآورد فریاد و شد بی‌قرار

همین لحظه باز آیم از مرغزار

نثارت کنم لؤلؤ شاهوار

نخندید زان گریهٔ زار زار

نیاویخت از گوش، آن گوشوار