خشایار فرمود لشگر سوار

شوند و بتازند تا سوی غار

چویک هشت فر سنگ در کوهسار

همی راه رفتند تا سوی غار

خشایار فرمود نزدیک غار

بماند همین لشکر نامدار

دلیران برفتند در توی غار

بگفتند شاهنشه نامدار

گرفتند آن لشکر نامدار

همه دزد ها را همی خوار و زار

بگشتم در خانه کوه و غار

بدیدیم اسبابها بیشمار

برفتند و گشتند در کوه و غار

زرو گنج و اسباب بد بیشمار

بگفتا بفرماید آن شهریار

خشایار پور شه نامدار

اجازت بفرمای ای شهریار

روم شهر دیگر ندارم قرار

که مه مهر بر اسب گردد سوار

که او هست خود چون یل نامدار

چو شه زاده بر اسب خود شد سوار

پس آنگه سران و سواران کار

چنین است این گردش روزگار

گهی پست سازد گهی کامکار

همی فرش کردند تا مرغزار

کزو بگذرد اسب آن نامدار

خدا داد بر ما چنین شهریار

دلیرو کریم و همی تاجدار

بسی زر نمودند مردم نثار

چو بر پای آن مرکب نامدار

همه دسته گل ها نموده نثار

بر آن پور شاهنشه کامکار

پس آنگه پذیرائی شاهوار

نمودند از آن شه کامکار

سرو تن فدای شه کامکار

فدای خشایار بادا هزار

یکی گفت خوش باد فصل بهار

گل و لاله و آهوان شکار

چو شد صبح و گشتند جمله سوار

ز شاه و امیر و شه نامدار