همی جفت‌مان خواند او جفت مار

چگونه توان بودن ای شهریار

ببرد سر بی‌گناهان هزار

هراسان شدست از بد روزگار

چنین داد پاسخ ورا پیشکار

که مهمان ابا گرزهٔ گاوسار

چنین داد پاسخ ورا پیشکار

که ایدون گمانم من ای شهریار

برو آفرین کرد کای شهریار

همیشه بزی تا بود روزگار

یکی کارورز و یکی گرزدار

سزاوار هر کس پدیدست کار

ببردند ضحاک را بسته خوار

به پشت هیونی برافگنده زار

فریدون چو شد بر جهان کامگار

ندانست جز خویشتن شهریار

همان جامه و گوهر شاهوار

همان اسپ تازی به زرین عذار

که جاوید بادا چنین شهریار

برومند بادا چنین روزگار

اگر شد فریدون جهان شهریار

نه ما بندگانیم با گوشوار

به بالا چو سرو و به رخ چون بهار

به هر چیز مانندهٔ شهریار

چنین داد پاسخ که با شهریار

بگو این سخن هم چنین یاد دار

فراز آورم لشگر گرزدار

از ایران و ایرج برآرم دمار

خماند شما را هم این روزگار

نماند برین گونه بس پایدار

کزین هر چه دانید از کردگار

بود رستگاری به روز شمار

فرستاده را گفت کای هوشیار

بباید ترا پوزش اکنون به کار

گرت سر بکارست بپسیچ کار

در گنج بگشای و بربند بار

چنین داد پاسخ که ای شهریار

نگه کن بدین گردش روزگار

چو دستور باشد مرا شهریار

به بد نگذرانم بد روزگار