یکی گاو دیدم چو خرم بهار

سراپای نیرنگ و رنگ و نگار

سرانجام زان گاو و آن مرغزار

یکایک خبر شد سوی شهریار

ندارم همی دشمن خرد خوار

بترسم همی از بد روزگار

که من رفتنی‌ام سوی کارزار

ترا جز نیایش مباد ایچ کار

همی جفت‌مان خواند او جفت مار

چگونه توان بودن ای شهریار

ببرد سر بی‌گناهان هزار

هراسان شدست از بد روزگار

برو آفرین کرد کای شهریار

همیشه بزی تا بود روزگار

چنین داد پاسخ ورا پیشکار

که مهمان ابا گرزهٔ گاوسار

چنین داد پاسخ ورا پیشکار

که ایدون گمانم من ای شهریار

یکی کارورز و یکی گرزدار

سزاوار هر کس پدیدست کار

ببردند ضحاک را بسته خوار

به پشت هیونی برافگنده زار

فریدون چو شد بر جهان کامگار

ندانست جز خویشتن شهریار

همان جامه و گوهر شاهوار

همان اسپ تازی به زرین عذار

که جاوید بادا چنین شهریار

برومند بادا چنین روزگار

به بالا چو سرو و به رخ چون بهار

به هر چیز مانندهٔ شهریار

اگر شد فریدون جهان شهریار

نه ما بندگانیم با گوشوار

چنین داد پاسخ که با شهریار

بگو این سخن هم چنین یاد دار

فراز آورم لشگر گرزدار

از ایران و ایرج برآرم دمار

فرستاده را گفت کای هوشیار

بباید ترا پوزش اکنون به کار

خماند شما را هم این روزگار

نماند برین گونه بس پایدار