می‌دمد هر کسش افسونی و معلوم نشد

که دلِ نازک او مایل افسانهٔ کیست

چهل سال هر روز عقل آزمود

که تعطیل روزیش روزی نبود

نه سر بی کله شد نه تن بی لباس

همان می‌طپد دل زهی ناسپاس

طلب کردن علم از آنست فرض

که بی علم کس را به حق راه نیست

کسی ننگ دارد ز آموختن

که از ننگِ نادانی آگاه نیست

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم چه‌ای هرچه هستی تویی

به بینندگان آفریننده را

نبینی مرنجان دو بیننده را

خرد راو جان را همی سنجد او

در اندیشهٔ سخته کی گنجد او

به هستیش باید که خستو شوی

[...]

چوبدخود کنیم از که خواهیم داد

مگر خویشتن را به داور بریم