اگر هست مرد از هنر بهره ور

هنر خود بگوید نه صاحب هنر

سر گرگ باید هم اول برید

نه چون گوسفندان مردم درید

خداوند فرمان و رای و شکوه

ز غوغای مردم نگردد ستوه

چو گرگان پسندند بر هم گزند

برآساید اندر میان گوسپند

مروت نباشد بر افتاده زور

برد مرغ دون دانه از پیش مور

چو ما را به غفلت بشد روزگار

تو باری دمی چند فرصت شمار

چو بیداد کردی توقع مدار

که نامت به نیکی رود در دیار

کسی ره سوی گنج قارون نبرد

و اگر برد ره باز بیرون نبرد

کسی را در این بزم ساغر دهند

که داروی بیهوشی‌اش در دهند

در این ورطه کشتی فرو شد هزار

که پیدا نشد تخته‌ای بر کنار

کسی را در این بزم ساغر دهند

که داروی بیهوشی‌اش در دهند

*

جوانمرد و خوشخوی و بخشنده باش

چو حق بر تو باشد تو با بنده باش

بسا اهل دولت به بازی نشست

که دولت به بازی برفتش ز دست

زر افشان چو دنیا بخواهی گذاشت

که سعدی دُر افشاند اگر زر نداشت