پرستندهٔ آز و جویای کین

به گیتی ز کس نشنود آفرین

درختی که پروردی آمد به بار

بدیدی هم‌اکنون برش در کنار

اگر بار خار است‌، خود کشته‌ای

وگر پرنیان‌ست خود رشته‌ای

نباید کزین چرب گفتارِ من

گمانی به‌سستی برد انجمن

که من جز به‌مهر این نگویم همی

سرانجامِ نیکی بجویم همی

چنان بفشرم من به کینِ تو پای

که گردونِ گردان درآید ز جای

همه مرز و بومِ تو ویران کنم

کنامِ پلنگان و شیران کنم

مکن آنکه هرگز نکردست کس

بدین رهنمون تو دیوست و بس

بمردی ز دل دور کن خشم و کین

جهان را بچشمِ جوانی مبین

تو چنگالِ شیران کجا دیده‌ای ؟

[...]