جهانا! چه بینی تو از بچگان

که گه مادری، گاه مادندرا؟

نه پاذیر باید تو را نه ستون

نه دیوار خشت و نه زآهن درا

مرا جود او تازه دارد همی

مگر جودش ابر است و من کشتزار

«مگر» یک سو افکن، که خود هم چنین

بیندیش و دیدهٔ خرد برگمار

ابا برق و با جستن صاعقه

[...]

می لعل پیش آر و پیش من آی

به یک دست جام و به یک دست چنگ

از آن می مرا ده، که از عکس او

چو یاقوت گردد به فرسنگ سنگ

دریغ آن که گرد کرد با رنج

کزو نیست بهر من جز سوتام

هلا! رودکی از کس اندر متاب

بکن هر چه کردنیست بامدام

که فرغول برندارد آن روز

[...]

به باز کریزی بمانم همی

اگر کبک بگریزد از من رواست

شب قدر وصلت ز فرخندگی

فرح بخش‌تر از فرسنافه است

ز مهرش مبادا تهی ایچ دل

ز فرمانش خالی مباد ایچ مرج

به تو بازگردد غم عاشقی

نگارا، مکن این همه زشتیاد

اگر من زونجت نخوردم گهی

تو اکنون بیا و زونجم بخور

علم ابر و تندر بود کوس او

کمان آدینده شود ژاله تیر

حسودانت را داده بهرام نحس

ترا بهره کرده سعادت زواش

بسی خسرو نامور پیش ازین

شدستند زی ساری و ساریان

گه ارمنده‌ای و گه ارغنده‌ای

گه آشفته‌ای و گه آهسته‌ای

به اندا نمودند وخشور را

بدید آن سراپا همه نور را

کفن حله شد کرم بهرامه را

کز ابریشم جان کند جامه را

به کوه اندرون گفت: کمکان ما

بیا و بکن، بگسلد جان ما

توانی برو کار بستن فریب

که نادان همه راست ببند و ریب

گرفت آب کاشه ز سرمای سخت

چو زرین ورق گشت برگ درخت

ز قلب آنچنان سوی دشمن بتاخت

که از هیبتش شیر نر آب تاخت

چو گشت آن پریروی بیمار غنج

ببرید دل زین سرای سپنج