آن خداوند که خر را ادب الکند کند

آنچه باشد به در . . . ون به گلو غند کند

نام . . . و ن و . . . س سنبوسه و بلکند کند

بخورد چندان کان سرخ سرش گند کند

هر شکر خنده که آن لعل شکر خنده کند

بر دل زیرک و بر جان خردمند کند

زلف ازان می برد آن شوخ که شبهای غمم

گر شود کوته، از آنجا همه پیوند کند

آن خیال است که آیینه نماید چو تویی

[...]