دایماً چون دو دست اهل دعا

هر دو پایش بر آسمان بودی

غالباً جز به گاه وجد و سماع

کف پا بر زمین نمی‌سودی

عاقلا همنشین ساده مشو

که ز گفتار ساده بر نخوری

مرو ای دزد در سرای تهی

که از آن دستِ پُر برون نبری

گر هزار آستین برافشانی

ندهندت زیاده از روزی

آتش حرص را مزن دامن

که خود اندر میانه می‌سوزی

نفس با عقل آشنا نشود

زاع را نفرتست از طوطی

سفله راگر هزارگنج دهی

نشود رام جز که با لوطی

چون زبان راز دل نمی‌داند

چیستش چاره غیر دلتنگی

چون نداند زبان رومی را

از حسد تنگدل شود زنگی