مدح تو گفتم و چو بود دروغ

من پشیمان شدم از آن گفتن

بعد ازین هجو تو نکو گویم

سخن راست را توان گفتن

پیشوای زمانه زین الدّین

سرور اهل روزگاری تو

آسمان را غلام می خوانی

چرخ را بنده می شماری تو

در جهان آن یگانه‌ای امروز

[...]

داری اشرف زنی که چون می بست

بر کمان دو ابروی او زه

خلقی اندر خیال او بی خواب

عالمی بر جمال او واله

پشت... نی فراخ و ساقی گرد

[...]

هرچه پیش آید از زمانه تو را

از نکوحالی و ز بدحالی

دل بدان شاددار و غصّه مخور

که نباشد ز حکمتی خالی

گنگ کور ار دو دیده بگشاید

ماه نو را به خلق بنماید

شیر بی‌زور و میر بی‌لشکر

یوسف بدلقا علی جعفر

سحر کردی مگر تو خواجه بشیر

کز سر بز روانه کردی شیر

زان دوایی که نیست انجامش

سر علّت ببر که شد نامش

چشمه آب از میانه نیل

گر جدا می‌کنی بگردد پیل