گفت کاین مردمان بی باکند

همه همواره دزد و چالاکند

دل پهلو پسر بساز آورد

ساز مهرش همه فراز آورد

بر سر باد تند و موج بلند

تا بیک آبخوستشان افکند

فعل آلوده گوهر آلاید

از خم سر که سر که پالاید

هر کجا گوهری بدست بدیست

بدگهر نیک چون تواند زیست

بد ز بد گوهران پدید آید

[...]

لشکر شادبهر در جنبید

نای رویین و کوس بغر نبید

هر که را راهبر ز غن باشد

منزل او بمرزغن باشد

با درفش ار تپانچه خواهی زد

باز گردد بتو هر آینه بد

آب و آتش بهم نیامیزد

بالوایه ز خاک بگریزد

هر که را رهبری کلاغ کند

بی گمان دل بدخمه داغ کند

تیز شد عشق و در دلش پیچید

جز غریو و غرنگ نپسیچید

نکند میل بی هنر بهنر

که بیوسد ز زهر طعم شکر

روز پیکار و روز کردن کار

بستدندی ز شیر شرزه شکار

مثل مو بود بدین اندر

مثل زو فرین و آهن در

بارگی خواست شاد بهر شکار

بر نشست و بشد بدیدن شار

گاه اقبال آبگینه خنور

بستاند ز تو عدو به بلور

گفتم این و گریختم ز عسس

شاه شطرنج را نگیرد کس

خواستم با نیاز و داشادش

پدر اینجا بمن فرستادش

حرکاتش همه ره هنرست

برم از جان من عزیزترست

شد مژه گرد چشم او ز آتش

نیش [و] دندان کژدم و کربش

زود بردند و آزمودندش

همه کاچالها نمودندش

سنگ بی نمج و آب بی زایش

همچو نادان بود بآرایش