باد و گردم نکرد زشتی هیچ

با دل من چرا شد ایدون زشت

زانکه خویی پلید کرد مرا

هر که را خو پلید ، هست پلشت

آن جهان را بدین جهان مفروش

گر سخندانی این سخن بنیوش

پیری آغوش بازکرده فراخ

تو همی گوش با شکافهٔ غوش

ای دریغا که مورد زار مرا

ناگهان باز خورد برف ِ وغیش

تیز بودیم و کند گونه شدیم

راست بودیم و باشگونه شدیم

سرو بودیم چندگاه بلند

گوژ گشتیم و چون درونه شدیم

نسوز نامرده ، ای شگفتی کار

راست با مردگان بگونه شدیم

خوب گر سوی ما نگه نکند

گو مکن ، شو که ما نمونه شدیم

آسمان آسیای گردان است

آسمان آس مان کند هزمان

کوهسار خشینه را به بهار

که فرستد لباس حورالعین

که نعمهای او چو چرخ روان

همه خواب است و باد و بادفَره

درهٔ من شده ست از نعمت

چون زنخدان خصم پر غَدره