دو نفر دزد خری دزدیدند

سرِ تقسیم به هم جنگیدند

آن دو بودند چو گَرمِ زَد و خورد

دُزدِ سِوُّم خَرشان را زَد و بُرد

بسکه بود آن پسر خیره و بد

همه از او بدشان می آمد

از بر این کرهٔ پست حقیر

زیر این قبهٔ مینای بلند

نیست خرسند کس از خرد و کبیر

من چرا بیهده باشم خرسند

شده‌ام در همه اشیا باریک

رفته تا سرحد اسرار وجود

چیست هستی‌؟ افقی بس تاریک

وندر آن نقطهٔ شکی مشهود

جد من تاجر و زین روی پدر

در من آهنگ تجارت فرمود

اثر تربیتش گشت هدر

لیک بر روح من آسیب افزود

تو شنیدی که منم برخی شب‌

آری اما نه چنان ابراندود

بی‌فروغ مه و نور کوکب

چون یکی زنگی انگشت‌آلود

یک ره این پردهٔ غمناک بدر

وین سیاهی ببر ای روز سپید

ورنه‌ای هیچ صباح محشر

سر برآر از عدم ای صبح امید

آن سیه لحظه که از گرسنگی

رخ اطفال وطن گردد زرد

سبزخطان و جوانان همگی

بیرق فتح به کف بهر نبرد