ستاره چشم می پوشد ز غصه

چو بیند بی گره، ابروی ما را

اگر دستی به گل چیدن گشاییم

بگیرد خار و خس بازوی ما را

نمی آید به کف از چشمه وصل

[...]

کس اگر بگذرد از گفتن شعر

شاید از دزد سخن، رسته شود

می زنم گام و ندارم خبری

من درین دایره چون پرگارم

بس که چون سایه نشستم بر خاک

گشت یکسان به زمین، رفتارم

طرح صد خانه خرابی در کف

[...]

رزقم چو یاقوت، از تنگ بختی

خون جگر شد، آن هم به سختی