یوسف از دیدن رخسار تو خودبین نشود

کافرست آن که ترا بیند و بی دین نشود!

دل سودازده داغ تو به افسر ندهد

رشته ما گره خویش به گوهر ندهد

کیست آن کس که نه بر حال مسافر گرید؟

چشم آیینه به دنبال مسافر گرید

غوطه در زنگ زد آیینه روشن گهرش

پسته ای شد ز خط سبز لب چون شکرش

عمر گویی است سبک، قامت خم چوگانش

که به یک زخم برون می برد از میدانش

تا سر خود به گریبان نتوانی بردن

گوی توفیق ز میدان نتوانی بردن

می گشاید ز خموشان دل بی کینه من

لب خاموش بود صیقل آیینه من

سوز داغ دلم ای لاله تو نشناخته ای

ورقی چند به بازیچه سیه ساخته ای

بوی گل غنچه شود چون تو به گلزار آیی

رنگ یوسف شکند چون تو به بازار آیی

جام جم مهر خموشی است اگر بینایی

لوح محفوظ بود حیرت اگر دانایی

مرو از راه به احسان خسیسانه خلق

که گلوگیرتر از دام بود دانه خلق

نیست از گرد مذلت متواضع را باک

هیچ کس پشت کمان را نرسانده است به خاک

هر که از لاغری انگشت نما شد چو هلال

چون مه بدر رسد زود به معراج کمال

سرونازی که منم محو رخ انور او

هاله مه شود آغوش ز سیمین بر او

می چکد بوسه ز لعل لب میخواره تو

می زند خون هوس جوش ز نظاره تو