گفتم از وادی غفلت قدمی بردارم

کوهم از پای گرانخواب به دامان آویخت

ذوق نظارهٔ گل در نگه پنهان است

ای مقیمان چمن، رخنهٔ دیوار کجاست ؟

خار خاری به دل از عمر سبکرو مانده است

مشت خار و خسی از سیل به ویرانه به جاست

شب که صحبت به حدیث سر زلف تو گذشت

هر که برخاست زجا، سلسله بر پا برخاست !

کرد تسلیم به من مسند بیتابی را

هر سپندی که درین انجمن از جا برخاست

برسان زود به من کشتی می را ساقی

که عجب ابر تری باز ز دریا برخاست !

رَفتن از عالَمِ پُرشور، بِه از آمدن است

غنچه، دل‌تَنگ به باغ آمد و؛ خندان، برخاست!

دل آزاده درین باغ اقامت نکند

وحشت سرو ز برچیدن دامان پیداست

به خموشی نشود راز محبت مستور

چه زنی مهر بر آن نامه که مضمون پیداست ؟

بی طراوت نشود سرو جوانی که تراست

در شکر خواب بهارست خزانی که تراست

حرف حق گرچه بلندست زمن چون منصور

سر دارست بسامانتر ازین سر که مراست

هرکه افتاد، زِ افتادگی، ایمن گردد

چه کُنَد سِیل، به دیوارِ خرابی که مَراست؟

بحر، روشنگر آیینهٔ سیلاب بود

پیش رحمت چه بود گرد گناهی که مراست ؟

نیست، بازآمدن از فکروخیالِ تو، مَرا

با رفیقانِ موافق، سفرِ دور، خوش است!

پیشی قافلهٔ ما به سبکباری نیست

هرکه برداشته بار از دِگَران، در پیش است!

نالهٔ سوخته جانان به اثر نزدیک است

دست خورشید به دامان سحر نزدیک است

کار آتش کند آبی که به تلخی بخشند

ورنه دریا به من تشنه جگر نزدیک است

بس که با سنگ ز سختی دل من یکرنگ است

سنگ بر شیشهٔ من، شیشه زدن بر سنگ است

نیست پروای عدم، دِل‌زَده‌ی هستی را

از قفس، مرغ به هرجا که رَوَد، بُستان است

جوی شیر از جگرِ سنگ بُریدن، سهل است

هرکه بر پای هوس تیشه زند، کوه‌کَن است