گرچه خاکیم پذیرای دل و جان شده‌ایم

چون زمین، آینهٔ حسن بهاران شده‌ایم

نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک

ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

پرده بردار ز رخسار خود ای صبح امید

که سیه نامه چو شبهای گناه آمده‌ایم

نفسی چند که در غم گذراندن ستم است

همچو گل صرف شکر خنده بیجا کردیم

خط به اوراق جهان، دیده و نادیده زدیم

پشت دستی به گل چیده و ناچیده زدیم

هر دم از ماتم برگی نتوان آه کشید

چار تکبیر برین نخل خزان دیده زدیم

حاصل ما ز عزیزان سفر کردهٔ خویش

مشت آبی است که بر آینهٔ دیده زدیم

دست کوتاه ز دامان گل و پا در گل

حال خار سر دیوار گلستان داریم

داغ عشق تو ز اندازهٔ ما افزون است

دستی از دور برین آتش سوزان داریم

چه فتاده است بر آییم چو یوسف از چاه؟

ما که خود را به زر قلب گران می‌دانیم

چیده‌ایم از دو جهان دامن الفت چون سرو

هر که از ما گذرد آب روان می‌دانیم

دشمن خانگی آدم خاکی است زمین

خانهٔ دشمن خود را ز چه آباد کنیم؟

سر ما در قدم دار فنا افتاده است

ما نه آنیم که بر دوش کسی بار شویم

ما نه زان بیخبرانیم که هشیار شویم

یا به بانگ جرس قافله بیدار شویم

نیست جز پای خم امروز درین وحشتگاه

سرزمینی که زمین‌گیر توان گردیدن

بیستون را الم مردن فرهاد گداخت

سنگ را آب کند داغ عزیزان دیدن

به نسیمی ز هم اوراق دلم می‌ریزد

به تامل گذر از نخل خزان دیدهٔ من

عاقبت پیر خرابات ز بی‌پروایی

ریخت پیش بط می سبحهٔ صد دانهٔ من

من و سیری ز عقیق لب خوبان، هیهات

خشکتر می‌شود از می‌لب پیمانهٔ من

می‌شود نخل برومند سبکبار از سنگ

سخن سخت، گران نیست به دیوانهٔ من